Βιογραφία

Ο Σπυρογιάννης Αρδαβάνης, ένας παραδοσιακός Κεφαλλονίτης σιδηρουργός, γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Μάγγανος Ερύσσου – τη βορειότερη περιοχή της Κεφαλλονιάς. Παιδί πολυμελούς οικογένειας, με πατέρα τεχνίτη σιδηρουργό, έδειξε από πολύ μικρός την κλίση του στην τέχνη της δημιουργικής παραδοσιακής σιδηρουργίας, η οποία διαφέρει πολύ από τη σημερινή. Το ξεκινήματος της ζωής και της «καριέρας» του συνέπεσε με τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της μεταπολεμικής περιόδου. Η ευφυΐα και η οξυδέρκειά του όμως τον βοήθησαν να ανακαλύπτει «πατέντες», τρόπους δηλαδή να φτάνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα με τα υπάρχοντα υλικά αλλά και με ό,τι μπορούσε να βρει και να αξιοποιήσει. Παραδείγματος χάριν χρησιμοποιώντας εξαρτήματα από γερμανικό και ιταλικό οπλισμό, να δημιουργεί χρήσιμα ή ευρηματικά αντικείμενα της δουλειάς του. Η περιοχή γρήγορα τον εμπιστεύτηκε για τις σιδερένιες κατασκευές της. Οτιδήποτε κι αν χρειάζονταν οι συγχωριανοί του ήξεραν ότι μπορούσαν να το αποκτήσουν στην τελειότερη δυνατή μορφή και ποιότητα από το καμίνι –το αμόνι– το σφυρί και κυρίως τα ακούραστα χέρια του μαστρο-Γιάννη.

Μεγαλώνοντας και βελτιώνοντας τις συνθήκες της ζωής του και των οικείων του, πάντοτε όμως με τροχισμένο μυαλό και σιδερένια θέληση, συνεχίζει με το ίδιο πάθος τη δουλειά του, υπηρετεί με την ίδια αγάπη την τέχνη του, όντας πάντα αγαπητός και απαραίτητος στη μικρή κοινωνία που τον περιβάλλει. Δημιουργεί πόρτες και πορτόνια περίτεχνα, κάγκελα, σιδεριές παραθύρων, σκάλες για το μάζεμα της ελιάς, βαρούλκα και ταπώματα πηγαδιών καλλιτεχνικά και πολλά άλλα είδη, που με την κατάλληλη προετοιμασία και επεξεργασία εξασφαλίζει να παραμένουν για χρόνια μετά σε άψογη κατάσταση.

Παράλληλα, κατασκευάζοντας μία πριονοκορδέλα από γερμανικά κανόνια, τα οποία παρέμειναν στην περιοχή μετά την απελευθέρωση, το 1952, και όντας αρκετά νεαρός, δούλεψε για χρόνια το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε σε πολλές οικοδομές έξω από τα στενά όρια της περιοχής του.

Κύκνειο άσμα του, όπως ακριβώς θα άξιζε στον σεμνό και υπέροχο παραδοσιακό σιδηρουργό, στάθηκαν οι δημιουργίες του από σίδερο και ανοξείδωτο ατσάλι, που η λεπτοδουλειά και ο χρόνος που αφιέρωσε μετρούν εκατοντάδες ώρες υπομονής και έμπνευσης. Πρόκειται για λουλούδια, άνθινα στεφάνια, κορνίζες, κάγκελα, ρόδακες με θέματα από την αγροτική και παραδοσιακή καθημερινότητα, εξ ολοκλήρου κατασκευή παλαιών κλειδαριών με μεγάλα κλειδιά, κρεμαστές λάμπες ή λάμπες κομμού, πορτόνια, βαρούλκα, με αποκορύφωμα της τέχνης και του ταλέντου του την κατασκευή του δέντρου της ελιάς.

Οι τελευταίες αυτές καλλιτεχνικές δημιουργίες του δουλεύτηκαν μετά τα εβδομήντα του χρόνια, τις αγάπησε ιδιαίτερα σαν παιδιά του και τον απασχόλησαν ως τις τελευταίες ημέρες της ζωής του. Ακμαίος και αεικίνητος, έλαβε μία μεγάλη αναγνώριση του έργου του από τον Δήμο Ληξουρίου, στου οποίου το δημαρχείο εξετέθησαν τα έργα του και μία από το Δήμο Ερύσσου –την περιοχή του– λαμβάνοντας τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στον πολιτισμό και την τέχνη. Το Σεπτέμβρη του 2007, στα 81 του χρόνια, έφυγε όρθιος όπως ακούραστα και περήφανα έζησε.